Τις άδειες νύχτες μετράς
γι’ αυτό την καρδιά σου ρωτάς
πώς χάσαμε τις μέρες, πού και πώς,
μα είναι αργά τώρα, δυστυχώς.
Τώρα μη κλαις, μη κλαις,
ήταν γραφτό μας κι αυτό να λες.
Στου χρόνου την νύχτα
τα δάκρυα πνίχ’ τα.
Στις δικές μας καρδιές,
όσο και να το θες,
δεν γυρνά το χτες.
Γι’ αυτό μη κλαις, μη κλαις, μη κλαις.
Γι’ αυτό μη κλαις, μη κλαις, μη κλαις.
Λέγαμε πως στη ζωή,
αν θα ‘μαστε πάντα μαζί
ο χρόνος θα ‘χε μόνο πρωινά
μα είν’ αργά, δε γυρνούν ξανά.
Τώρα μη κλαις, μη κλαις,
ήταν γραφτό μας κι αυτό να λες.
Στου χρόνου την νύχτα
τα δάκρυα πνίχ’ τα.
Στις δικές μας καρδιές,
όσο και να το θες,
δεν γυρνά το χτες.
|
Tis ádies níchtes metrás
gi’ aftó tin kardiá su rotás
pós chásame tis méres, pu ke pós,
ma ine argá tóra, distichós.
Tóra mi kles, mi kles,
ítan graftó mas ki aftó na les.
Stu chrónu tin níchta
ta dákria pních’ ta.
Stis dikés mas kardiés,
óso ke na to thes,
den girná to chtes.
Gi’ aftó mi kles, mi kles, mi kles.
Gi’ aftó mi kles, mi kles, mi kles.
Légame pos sti zoí,
an tha ‘maste pánta mazí
o chrónos tha ‘che móno priná
ma in’ argá, de girnun ksaná.
Tóra mi kles, mi kles,
ítan graftó mas ki aftó na les.
Stu chrónu tin níchta
ta dákria pních’ ta.
Stis dikés mas kardiés,
óso ke na to thes,
den girná to chtes.
|