Απ’ τη θάλασσα στον ήλιο
κι από εκεί στον ουρανό,
σ’ ένα σύννεφο βουλιάζει
κι κυλάει και κουρνιάζει,
και το χώμα το μουλιάζει,
και ποτίζει τον αγρό.
Μήπως είναι το νερό;
Υδρατμοί, σταγόνες στάλες,
καταρράκτες και βροχές
μοιάζουν με νερένιες λέξεις,
με νερένιες συλλαβές.
Λέξεις που μιλούν στα χείλη,
συλλαβές με τονισμούς,
λέξεις που με το άγγιγμά τους
φτιάχνουνε χρωματισμούς
Ίσως είναι το νερό.
|
Ap’ ti thálassa ston ílio
ki apó eki ston uranó,
s’ éna sínnefo vuliázi
ki kilái ke kurniázi,
ke to chóma to muliázi,
ke potízi ton agró.
Mípos ine to neró;
Idratmi, stagónes stáles,
katarráktes ke vrochés
miázun me nerénies léksis,
me nerénies sillavés.
Léksis pu milun sta chili,
sillavés me tonismus,
léksis pu me to ángigmá tus
ftiáchnune chromatismus
Ίsos ine to neró.
|