Φωτιά δεν είσαι
βροχή δεν είσαι
ούτε αέρας τρελός…
Να παρασέρνεις
τη ζωή να παίρνεις
δεν είσαι δυνατός…
Μια ανάσα είσαι
σπίθα μες στο φως.
Κι είμαι ότι είσαι
στάχτη και καπνός.
Πετραδάκι είσαι
μες στην άμμο, μες στη γη.
Μια στάλα είσαι στη βροχή
και στην ψυχή μου γιασεμί
που δίνει χρώμα στη ζωή μου και πνοή…
Δεν έχω σπίτι
μα με φωτίζει
του έρωτα σου το φως…
Κι όταν διψάω
με δροσιά με σβήνει
αγάπης ουρανός…
Μέσα στο φιλί σου
πίνω τη ζωή.
Χάνομαι μαζί σου
μέσα στη στιγμή.
Σαν κρασί, σαν αίμα
μες στη φλέβα της καρδιάς.
Μέσα μου σ’ έχω μονομιάς
εσύ το νήμα μου κρατάς
και πες αγάπη μου κι εσύ πως μ’ αγαπάς.
|
Fotiá den ise
vrochí den ise
ute aéras trelós…
Na parasérnis
ti zoí na pernis
den ise dinatós…
Mia anása ise
spítha mes sto fos.
Ki ime óti ise
stáchti ke kapnós.
Petradáki ise
mes stin ámmo, mes sti gi.
Mia stála ise sti vrochí
ke stin psichí mu giasemí
pu díni chróma sti zoí mu ke pnoí…
Den écho spíti
ma me fotízi
tu érota su to fos…
Ki ótan dipsáo
me drosiá me svíni
agápis uranós…
Mésa sto filí su
píno ti zoí.
Chánome mazí su
mésa sti stigmí.
San krasí, san ema
mes sti fléva tis kardiás.
Mésa mu s’ écho monomiás
esí to níma mu kratás
ke pes agápi mu ki esí pos m’ agapás.
|