Πέφταν τ’ αστέρια σαν βροχή
στου ουρανού το μαύρο φόντο
κι εγώ περπάτησα ένα πόντο,
είπα να κάνω την αρχή.
Κι εσύ καθόσουν στο παγκάκι
μες την ανώνυμη πλατεία.
Έβλεπες την αγάπη αστεία
και πιο αστεία τη ζωή.
Κι όταν μου είπες καληνύχτα,
μια καληνύχτα δίχως χρώμα,
του νυχτοφύλακα η σφυρίχτρα
έκλαιγε ακόμα.
Τρέμαν τα φύλλα στα κλαδιά
κι ένα τριζόνι μεθυσμένο
παραμιλούσε το καημένο
στο αεράκι του νοτιά.
Το τελευταίο λεωφορείο
με έναν μόνο επιβάτη
με πήγε κάπου στο Παγκράτι
και μ’ άφησε στη μοναξιά.
Κι όταν μου είπες καληνύχτα,
μια καληνύχτα δίχως χρώμα,
του νυχτοφύλακα η σφυρίχτρα
έκλαιγε ακόμα.
Στο εργοστάσιο το παλιό
με το τεράστιο φουγάρο
άναψα άλλο ένα τσιγάρο
κάτω απ τον ίδιο ουρανό.
Και όπως έτρεχε ο κοσμάκης
στα πεζοδρόμια και στους δρόμους
με τα οκτάωρα στους ώμους
έτρεξα πίσω να σε βρω.
Κι όταν μου είπες καληνύχτα,
μια καληνύχτα δίχως χρώμα,
του νυχτοφύλακα η σφυρίχτρα
έκλαιγε ακόμα.
|
Péftan t’ astéria san vrochí
stu uranu to mavro fónto
ki egó perpátisa éna pónto,
ipa na káno tin archí.
Ki esí kathósun sto pagkáki
mes tin anónimi platia.
Έvlepes tin agápi astia
ke pio astia ti zoí.
Ki ótan mu ipes kaliníchta,
mia kaliníchta díchos chróma,
tu nichtofílaka i sfiríchtra
éklege akóma.
Tréman ta fílla sta kladiá
ki éna trizóni methisméno
paramiluse to kaiméno
sto aeráki tu notiá.
To telefteo leoforio
me énan móno epiváti
me píge kápu sto Pagkráti
ke m’ áfise sti monaksiá.
Ki ótan mu ipes kaliníchta,
mia kaliníchta díchos chróma,
tu nichtofílaka i sfiríchtra
éklege akóma.
Sto ergostásio to palió
me to terástio fugáro
ánapsa állo éna tsigáro
káto ap ton ídio uranó.
Ke ópos étreche o kosmákis
sta pezodrómia ke stus drómus
me ta oktáora stus ómus
étreksa píso na se vro.
Ki ótan mu ipes kaliníchta,
mia kaliníchta díchos chróma,
tu nichtofílaka i sfiríchtra
éklege akóma.
|