Μια ζωή σ’ ένα φλας | Mia zoí s’ éna flas

Τα ρυάκια στο τζάμι είναι απ’ τη βροχή,
μπερδεμένα με δάκρυα, μια φιγούρα θαμπή.
Πως μπορώ ν’ ανασαίνω και να βγαίνεις εσύ,
σε θυμάμαι να φεύγεις μια νυχτιά σαν κι αυτή.

Καθώς παίζουν τα φώτα από τον κεραυνό,
με τρομάζει να βγαίνεις στο πορτραίτο αυτό.
Όπως πάντα φευγάτη, όπως πάντα βουβή,
δίχως μια κουβεντούλα, μια λέξη απλή.

Μια ζωή σε στιγμούλα, μια ζωή σ’ ένα φλας ,
δε θυμάμαι ποτέ να μου `χεις πει πως μ’ αγαπάς.

Ta riákia sto tzámi ine ap’ ti vrochí,
berdeména me dákria, mia figura thabí.
Pos boró n’ anaseno ke na vgenis esí,
se thimáme na fevgis mia nichtiá san ki aftí.

Kathós pezun ta fóta apó ton keravnó,
me tromázi na vgenis sto portreto aftó.
Όpos pánta fevgáti, ópos pánta vuví,
díchos mia kuventula, mia léksi aplí.

Mia zoí se stigmula, mia zoí s’ éna flas ,
de thimáme poté na mu `chis pi pos m’ agapás.