Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς,
η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ.
Τώρα απόχτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο
τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσ’ αλλιώτικο καπέλο.
Η ζωή σου ντούμπλε φας, μέσα κι έξω τη φοράς,
η καρδούλα σου γκαζιέρα δίχως γκάζι και αγέρα.
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλιτώνεις παρά τρίχα,
τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα.
Κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα μπλα μπλα,
η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι.
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ’ την κουτάλα,
τώρα μάγγωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα.
|
Zórikos kremantalás o kerós pu kuvalás,
i zoí su mia ntalíka me bagázia ke me IKA.
Tóra apóchtises kavuki ke amáksi spor montélo
tóra skáloses sto luki ki is’ alliótiko kapélo.
I zoí su ntuble fas, mésa ki ékso ti forás,
i kardula su gkaziéra díchos gkázi ke agéra.
Mes sto kólpo ise choménos ke glitónis pará trícha,
tóra ise voleménos ke su kópsane to vícha.
Ki an thimáse ta paliá, psémata ke bla bla bla,
i magkiá su nafthalíni me kasmíri ke lustríni.
Tóra kánis mavri pláka ki ólo tros ap’ tin kutála,
tóra mángose i fáka ke se klisane sti giála.
|