Θ’ ανέβω με μια σκάλα, Ντόμινα, Ντόμινα, Μαργαρώ,
θ’ ανέβω με μια σκάλα στο μπαλκόνι σου,
τη μάνα σου να διώξεις, Ντόμινα, Ντόμινα, Μαργαρώ,
τη μάνα σου να διώξεις και να ‘σαι μόνη σου.
Το φως να χαμηλώσεις, Ντόμινα, Ντόμινα, Μαργαρώ,
το φως να χαμηλώσεις, χαρές να νιώσουμε,
σα δυο περιστεράκια, Ντόμινα, Ντόμινα, Μαργαρώ,
σα δυο περιστεράκια φιλάκια να δώσουμε.
Παράτα τα γινάτια, Ντόμινα, Ντόμινα, Μαργαρώ,
παράτα τα γινάτια και τα καμώματα,
αφού κι εσύ τα θέλεις, Ντόμινα, Ντόμινα, Μαργαρώ,
αφού κι εσύ τα θέλεις τα ξεφαντώματα.
Αφού κι εσύ τα θέλεις, Ντόμινα, Ντόμινα, Μαργαρώ,
αφού κι εσύ τα θέλεις τα ξεφαντώματα.
|
Th’ anévo me mia skála, Ntómina, Ntómina, Margaró,
th’ anévo me mia skála sto balkóni su,
ti mána su na dióksis, Ntómina, Ntómina, Margaró,
ti mána su na dióksis ke na ‘se móni su.
To fos na chamilósis, Ntómina, Ntómina, Margaró,
to fos na chamilósis, charés na niósume,
sa dio peristerákia, Ntómina, Ntómina, Margaró,
sa dio peristerákia filákia na dósume.
Paráta ta ginátia, Ntómina, Ntómina, Margaró,
paráta ta ginátia ke ta kamómata,
afu ki esí ta thélis, Ntómina, Ntómina, Margaró,
afu ki esí ta thélis ta ksefantómata.
Afu ki esí ta thélis, Ntómina, Ntómina, Margaró,
afu ki esí ta thélis ta ksefantómata.
|