Σε έριξε το κύμα
σ’ ένα ξερό νησί
κι η μαύρη μου η μοίρα
σα βότσαλο γυμνή
μέσα μου οι αέρηδες φουσκώσανε πανιά
ποιος δαίμονας μας σήκωσε ψηλά;
Σε πήρα από το χέρι
ή μήπως πρώτα εσύ;
Κανείς πώς να το ξέρει
αν χάνει απ’ την αρχή;
όταν της θύελλας υψώθηκε η σκιά
και με ξερίζωσε σαν σάπια καλαμιά
Έχεις μια κρύα, παγωμένη καρδιά
κι έχω καμένα, στάχτη τα φτερά
κι όταν μάθω να σ’ αντέχω
δε θα θέλω να σε έχω πια…
Είναι βαρύ το χώμα,
βάσανο η φυλακή
κι είναι γλυκό το στρώμα
όταν πέφτεις πάνω εσύ
όταν τα μάτια σου γυρίζουνε ψηλά
και τα σεντόνια αρπάζουνε φωτιά
Έχεις μια κρύα παγωμένη καρδιά
κι έχω καμένα, στάχτη τα φτερά
κι όταν μάθω να σ’ αντέχω
δε θα θέλω να σε έχω πια
Είμαι μπροστά σου, το στήθος γυμνό
στο λέω ρίξε, ρίξε στο ψαχνό
να τελειώσουνε τα πάντα
και να σβήσει της φωνής σου η ηχώ.
|
Se érikse to kíma
s’ éna kseró nisí
ki i mavri mu i mira
sa vótsalo gimní
mésa mu i aérides fuskósane paniá
pios demonas mas síkose psilá;
Se píra apó to chéri
í mípos próta esí;
Kanis pós na to kséri
an cháni ap’ tin archí;
ótan tis thíellas ipsóthike i skiá
ke me kserízose san sápia kalamiá
Έchis mia kría, pagoméni kardiá
ki écho kaména, stáchti ta fterá
ki ótan mátho na s’ antécho
de tha thélo na se écho pia…
Ine varí to chóma,
vásano i filakí
ki ine glikó to stróma
ótan péftis páno esí
ótan ta mátia su girízune psilá
ke ta sentónia arpázune fotiá
Έchis mia kría pagoméni kardiá
ki écho kaména, stáchti ta fterá
ki ótan mátho na s’ antécho
de tha thélo na se écho pia
Ime brostá su, to stíthos gimnó
sto léo ríkse, ríkse sto psachnó
na teliósune ta pánta
ke na svísi tis fonís su i ichó.
|