Φταίει η ζήλια σου αυτή που σου καίει την ψυχή,
φταίν’ οι σκέψεις οι τρελές στο μυαλό που σου `χουν μπει,
δεν υπάρχει όμως άλλη, σου το ξαναλέω πάλι,
δεν υπάρχει όμως άλλη, σου το ξαναλέω πάλι.
Σ’ αγαπώ, πίστεψέ με, σ’ αγαπώ, όρκισέ με,
σ’ αγαπώ, φίλησέ με, μόνο εσένα αγαπώ.
Βγάλ’ τη ζήλια απ’ την καρδιά που σκληρά σε τυραννά,
ότι μ’ άλληνε γυρνώ να μην το σκεφτείς αυτό,
δε σ’ αλλάζω με καμία, στη ζωή μου είσαι η μία,
δε σ’ αλλάζω με καμία, στη ζωή μου είσαι η μία.
Σ’ αγαπώ, πίστεψέ με, σ’ αγαπώ, όρκισέ με,
σ’ αγαπώ, φίλησέ με, μόνο εσένα αγαπώ.
|
Ftei i zília su aftí pu su kei tin psichí,
ften’ i sképsis i trelés sto mialó pu su `chun bi,
den ipárchi ómos álli, su to ksanaléo páli,
den ipárchi ómos álli, su to ksanaléo páli.
S’ agapó, pístepsé me, s’ agapó, órkisé me,
s’ agapó, fílisé me, móno eséna agapó.
Ogál’ ti zília ap’ tin kardiá pu sklirá se tiranná,
óti m’ álline girnó na min to skeftis aftó,
de s’ allázo me kamía, sti zoí mu ise i mía,
de s’ allázo me kamía, sti zoí mu ise i mía.
S’ agapó, pístepsé me, s’ agapó, órkisé me,
s’ agapó, fílisé me, móno eséna agapó.
|