Τα λόγια μου τις νύχτες θα στέλνω σαν πουλιά
που θα `χουν στα φτερά τους κρεμασμένα
μια χούφτα από τη θάλασσα κι μια απ’ την αντηλιά
να τα `χεις φυλαχτό εκεί στα ξένα.
Να σου μιλώ για να μ’ ακούς κι ας μη μ’ ακούς
είναι πλημμύρα στην καρδιά μου η στεναχώρια
να σε φαντάζομαι σε τόπους μακρινούς
να κλαις καθώς περνούν και χάνονται βαπόρια.
Εδώ ο καιρός ανοίγει ανθίζει η πασχαλιά
σου στέλνω ένα κλαδί να το φυτέψεις
κι ένα απ’ τα τραγούδια μας εκείνα τα παλιά
που θέλουν τον καημό να τον χορέψεις.
Να σου μιλώ για να μ’ ακούς κι ας μη μ’ ακούς
είναι πλημμύρα στην καρδιά μου η στεναχώρια
να σε φαντάζομαι σε τόπους μακρινούς
να κλαις καθώς περνούν και χάνονται βαπόρια.
|
Ta lógia mu tis níchtes tha stélno san puliá
pu tha `chun sta fterá tus kremasména
mia chufta apó ti thálassa ki mia ap’ tin antiliá
na ta `chis filachtó eki sta kséna.
Na su miló gia na m’ akus ki as mi m’ akus
ine plimmíra stin kardiá mu i stenachória
na se fantázome se tópus makrinus
na kles kathós pernun ke chánonte vapória.
Edó o kerós anigi anthízi i paschaliá
su stélno éna kladí na to fitépsis
ki éna ap’ ta tragudia mas ekina ta paliá
pu thélun ton kaimó na ton chorépsis.
Na su miló gia na m’ akus ki as mi m’ akus
ine plimmíra stin kardiá mu i stenachória
na se fantázome se tópus makrinus
na kles kathós pernun ke chánonte vapória.
|