Στου πόθου τα σκεπάσματα | Stu póthu ta skepásmata

Στου πόθου τα σκεπάσματα, νύχτα μ’ αστραποβρόντι,
έταξα στην αγάπη μου του Δράκοντα τ’ αδόντι.

Και η καρδιά μου ελύσσαξε να δει και να γνωρίσει,
πού `ναι του Δράκου η φωλιά και του Θεριού η βρύση.

Ένας τρελός μου φώναξε, σ’ έρημο μονοπάτι,
πως τη Δρακογενιά θα βρω στου Άδη το παλάτι,

Κι ο δρόμος ο τρισκότεινος είναι καλά κρυμμένος,
τον ξέρει ο Γέρος του Βουνού, ο χαροξεχασμένος.

Παίρνω τση μάνας μου ευχή, κι απ’ την ακλή μου δάκρυ,
και φεύγω να ‘βρω το Θεριό στων σκοταδιών την άκρη

Stu póthu ta skepásmata, níchta m’ astrapovrónti,
étaksa stin agápi mu tu Drákonta t’ adónti.

Ke i kardiá mu elíssakse na di ke na gnorísi,
pu `ne tu Dráku i foliá ke tu Theriu i vrísi.

Έnas trelós mu fónakse, s’ érimo monopáti,
pos ti Drakogeniá tha vro stu Άdi to paláti,

Ki o drómos o triskótinos ine kalá krimménos,
ton kséri o Geros tu Ounu, o charoksechasménos.

Perno tsi mánas mu efchí, ki ap’ tin aklí mu dákri,
ke fevgo na ‘vro to Therió ston skotadión tin ákri