Θα ‘ρθω να σε βρω το μεσημέρι
όταν τ’ άστρα θα ‘ναι στην καρδιά σου,
θα μου πεις ν’ ανάψουμε τσιγάρο
και θ’ αρχίσεις τα παράπονά σου.
Όταν θα σε βρω το μεσημέρι
απ’ τη ζέστη η άσφαλτος θα λιώνει,
τότε θα μου πεις το φως σε καίει
όπως η φωτιά και σε πληγώνει.
Οι σκιές αργούν το μεσημέρι
να σκεπάσουν όσα λαχταρούμε,
κράτα μου λοιπόν σφιχτά το χέρι
κλεισ’ τα μάτια κι ας ονειρευτούμε.
Θα ‘ρθω να σε βρω το μεσημέρι
όταν τ’ άστρα θα ‘ναι στην καρδιά σου,
θα μου πεις ν’ ανάψουμε τσιγάρο
και θ’ αρχίσεις τα παράπονά σου.
Όταν θα σε βρω το μεσημέρι
όλα τ’ άστρα θα ‘ναι στην καρδιά σου,
θα μου πεις ν’ ανάψουμε τσιγάρο
και θ’ αρχίσεις τα παράπονά σου
|
Tha ‘rtho na se vro to mesiméri
ótan t’ ástra tha ‘ne stin kardiá su,
tha mu pis n’ anápsume tsigáro
ke th’ archísis ta paráponá su.
Όtan tha se vro to mesiméri
ap’ ti zésti i ásfaltos tha lióni,
tóte tha mu pis to fos se kei
ópos i fotiá ke se pligóni.
I skiés argun to mesiméri
na skepásun ósa lachtarume,
kráta mu lipón sfichtá to chéri
klis’ ta mátia ki as onireftume.
Tha ‘rtho na se vro to mesiméri
ótan t’ ástra tha ‘ne stin kardiá su,
tha mu pis n’ anápsume tsigáro
ke th’ archísis ta paráponá su.
Όtan tha se vro to mesiméri
óla t’ ástra tha ‘ne stin kardiá su,
tha mu pis n’ anápsume tsigáro
ke th’ archísis ta paráponá su
|