|
Πως να στο πω
είσαι τα πάντα και ας πεθαίνω λίγο λίγο,
είσαι το δάκρυ που στα χείλη μου το πνίγω
κι αιμορραγώ.
Η κάθε νύχτα σαν αιώνας μακριά σου ,
χάνω τον κόσμο όταν δεν είμαι κοντά σου,
ζω και δεν ζω.
Θα σ’ εκδικηθώ,
θα ‘ρθει μια μέρα που θα κλαις εσύ για μένα
μα τότε όλα στη καρδιά μου θα ‘ναι ξένα,
ξένος κι εγώ.
Θα σ’ εκδικηθώ
θα ‘ρθει η στιγμή που όσα πέρασα θα νιώσεις
όμως θα είναι πια αργά να μετανιώσεις,
θα σε μισώ.
Θα σ’ εκδικηθώ.
Πως να στο πω
είσαι ο κόμπος που ανεβαίνει στο λαιμό μου,
είσαι ο λόγος που μισώ τον εαυτό μου
κι ακροβατώ.
Σ’ ένα σκοινί που το κρατάω να μη σπάσει
με μια καρδιά που μέσα της έχει ρημάξει,
ζω και δεν ζω.
Θα σ’ εκδικηθώ,
θα ‘ρθει μια μέρα που θα κλαις εσύ για μένα
μα τότε όλα στη καρδιά μου θα ‘ναι ξένα,
ξένος κι εγώ.
Θα σ’ εκδικηθώ
θα ‘ρθει η στιγμή που όσα πέρασα θα νιώσεις
όμως θα είναι πια αργά να μετανιώσεις,
θα σε μισώ.
Θα σ’ εκδικηθώ.
|
Pos na sto po
ise ta pánta ke as petheno lígo lígo,
ise to dákri pu sta chili mu to pnígo
ki emorragó.
I káthe níchta san eónas makriá su ,
cháno ton kósmo ótan den ime kontá su,
zo ke den zo.
Tha s’ ekdikithó,
tha ‘rthi mia méra pu tha kles esí gia ména
ma tóte óla sti kardiá mu tha ‘ne kséna,
ksénos ki egó.
Tha s’ ekdikithó
tha ‘rthi i stigmí pu ósa pérasa tha niósis
ómos tha ine pia argá na metaniósis,
tha se misó.
Tha s’ ekdikithó.
Pos na sto po
ise o kóbos pu aneveni sto lemó mu,
ise o lógos pu misó ton eaftó mu
ki akrovató.
S’ éna skiní pu to kratáo na mi spási
me mia kardiá pu mésa tis échi rimáksi,
zo ke den zo.
Tha s’ ekdikithó,
tha ‘rthi mia méra pu tha kles esí gia ména
ma tóte óla sti kardiá mu tha ‘ne kséna,
ksénos ki egó.
Tha s’ ekdikithó
tha ‘rthi i stigmí pu ósa pérasa tha niósis
ómos tha ine pia argá na metaniósis,
tha se misó.
Tha s’ ekdikithó.
|
