Ακόμα το θυμάμαι το μαρτύριο:
Να μ’ έχεις αγκαλιά και να σωπαίνεις.
Να γίνονται οι σιωπές βασανιστήριο
Του δειλινού τα χρώματα να παίρνεις.
Τα άκουγα να φτάνουνε τα βήματα
Αργά και σταθερά για να σε πάρουν
Τα άκουγα να σκάνε σαν τα κύματα
Τα λόγια που δε λες να σιγοντάρουν.
Τα άκουγα να φτάνουνε τα βήματα
Της μέρας της επόμενης στ’ αφτιά μου
Ν’ αφήνουν πίσω άλυτα ζητήματα
Για πάντα να σε παίρνουνε μακριά μου.
Ακόμα το θυμάμαι το μαρτύριο:
Να με κρατάς σφιχτά μα να το νιώθω
Στις φλέβες να κυλά σα δηλητήριο
Το πέρασμα στο αίσθημα το νόθο.
|
Akóma to thimáme to martírio:
Na m’ échis agkaliá ke na sopenis.
Na ginonte i siopés vasanistírio
Tu dilinu ta chrómata na pernis.
Ta ákuga na ftánune ta vímata
Argá ke statherá gia na se párun
Ta ákuga na skáne san ta kímata
Ta lógia pu de les na sigontárun.
Ta ákuga na ftánune ta vímata
Tis méras tis epómenis st’ aftiá mu
N’ afínun píso álita zitímata
Gia pánta na se pernune makriá mu.
Akóma to thimáme to martírio:
Na me kratás sfichtá ma na to niótho
Stis fléves na kilá sa dilitírio
To pérasma sto esthima to nótho.
|