Δύση και ανατολή
το σπασμένο μου γυαλί
το κρατάω τρυφερά
Σ’ αγάπησα πολύ
κι ας μην είδες μια φορά
πως κι εγώ έχω φτερά
Να μην ξεχάσεις
εκεί ψηλά σαν φτάσεις
τον ήλιο σου να στείλεις
μες στα καλά νερά
Με χρώμα πορφυρό
ξεγελάω τον καιρό
τον κρυφό μου εραστή
Με την παλιά ενοχή
σε μιαν άλλη εποχή
που ‘χει πλέον ξεχαστεί
Εκείνο τ’ άστρο
απ’ του έρωτα το κάστρο
θα ρίχνει τη φωτιά του
μες στα καλά νερά
Σιγά να σηκωθώ
μην ταράξω τον βυθό
του Θεού σου τη σιωπή
Και με την Αθηνά
που ‘χει μάθει να πονά
μα ποτέ δε θα στο ‘χει πει
Το καλοκαίρι
πιασμένοι χέρι χέρι
θα χτίσουμε ένα σπίτι
μες στα καλά νερά
κι όταν νυχτώνει
στο άσπρο μας σεντόνι
ο κόσμος θα γεννιέται
για δεύτερη φορά
|
Dísi ke anatolí
to spasméno mu gialí
to kratáo triferá
S’ agápisa polí
ki as min ides mia forá
pos ki egó écho fterá
Na min ksechásis
eki psilá san ftásis
ton ílio su na stilis
mes sta kalá nerá
Me chróma porfiró
ksegeláo ton keró
ton krifó mu erastí
Me tin paliá enochí
se mian álli epochí
pu ‘chi pléon ksechasti
Ekino t’ ástro
ap’ tu érota to kástro
tha ríchni ti fotiá tu
mes sta kalá nerá
Sigá na sikothó
min tarákso ton vithó
tu Theu su ti siopí
Ke me tin Athiná
pu ‘chi máthi na poná
ma poté de tha sto ‘chi pi
To kalokeri
piasméni chéri chéri
tha chtísume éna spíti
mes sta kalá nerá
ki ótan nichtóni
sto áspro mas sentóni
o kósmos tha genniéte
gia defteri forá
|