Κείνο που θυμάμαι απ’ τα νησιά μας
είν’ η αμμουδιά της Ζάκυνθος
της Κέρκυρας τα περιβόλια
της Ρόδου το μεγάλο κάστρο.
Κείνο που θυμάμαι απ’ τα νησιά μας
είναι της Κρήτης τα ορεινά χωριά
τις ευωδιές της Χίου
της Κίμωλος τ’ αστραφτερά νερά
της Σύρας την Απάνω Πόλη.
Κείνο που θυμάμαι απ’ τα νησιά μας
είναι τα δυο φιδάκια που ερωτεύονταν
κάτω απ’ τα μάρμαρα του ναού
ένα μεσημέρι καλοκαιρινό στη Δήλο
ένα μεσημέρι καλοκαιρινό στη Δήλο.
Στη Γαύδο, στη Φολέγανδρο και στα μικρά νησιά
βαριά σιωπή μαρμάρωσε, φωλιάζουν νυχτερίδες
ένα μπουκέτο άλικο το αίμα ξαγρυπνά
λευκοί αυλοί τα κόκκαλα μετρούν τις εσπερίδες
μονόφθαλμη περίπολος τη θάλασσα τρυγά
γύρω και πίσω στις σκηνές ουρλιάζουν οι σειρήνες.
Τη Λέρο, τη Μακρόνησο, τα Κύθηρα, τη Τζιά
πες μου ποιες τάχα σφράγισαν μισό αιώνα μνήμες.
|
Kino pu thimáme ap’ ta nisiá mas
in’ i ammudiá tis Zákinthos
tis Kérkiras ta perivólia
tis Ródu to megálo kástro.
Kino pu thimáme ap’ ta nisiá mas
ine tis Krítis ta oriná choriá
tis evodiés tis Chíu
tis Kímolos t’ astrafterá nerá
tis Síras tin Apáno Póli.
Kino pu thimáme ap’ ta nisiá mas
ine ta dio fidákia pu erotevontan
káto ap’ ta mármara tu nau
éna mesiméri kalokerinó sti Dílo
éna mesiméri kalokerinó sti Dílo.
Sti Gafdo, sti Folégandro ke sta mikrá nisiá
variá siopí marmárose, foliázun nichterídes
éna bukéto áliko to ema ksagripná
lefki avli ta kókkala metrun tis esperídes
monófthalmi perípolos ti thálassa trigá
giro ke píso stis skinés urliázun i sirínes.
Ti Léro, ti Makróniso, ta Kíthira, ti Tziá
pes mu pies tácha sfrágisan misó eóna mnímes.
|