Αχ φτώχεια σε βαρέθηκα
τύχη δε με θυμάσαι
κρίμα δεν ειν’ τα νιάτα μου
τόσο σκληρή για να ‘σαι
Ε ρε ντουνιά, τι απονιά
βλέπεις και δε λυπάσαι
εσύ γλεντάς και χαίρεσαι
την φτώχια δε θυμάσαι
Αγάπησα για να χαρώ
κι αυτός λεφτά ζητάει
εγώ του λέγω είμαι φτωχειά
φεύγει μ’ απαρατάει
Ερε ντουνιά τι απονιά
βλέπεις και δε λυπάσαι
εσύ γλεντάς και χαίρεσαι
την φτώχια δε θυμάσαι
Μάνα γιατί με γένησες
σ’ ώρα καταραμένη
κι αν είμαι φτωχοκόριτσο
τι έφταιξα η καημένη
Ε ρε ντουνιά, τι απονιά
βλέπεις και δε λυπάσαι
εσύ γλεντάς και χαίρεσαι
την φτώχια δε θυμάσαι
|
Ach ftóchia se varéthika
tíchi de me thimáse
kríma den in’ ta niáta mu
tóso sklirí gia na ‘se
E re ntuniá, ti aponiá
vlépis ke de lipáse
esí glentás ke cherese
tin ftóchia de thimáse
Agápisa gia na charó
ki aftós leftá zitái
egó tu légo ime ftochiá
fevgi m’ aparatái
Ere ntuniá ti aponiá
vlépis ke de lipáse
esí glentás ke cherese
tin ftóchia de thimáse
Mána giatí me génises
s’ óra kataraméni
ki an ime ftochokóritso
ti éfteksa i kaiméni
E re ntuniá, ti aponiá
vlépis ke de lipáse
esí glentás ke cherese
tin ftóchia de thimáse
|