|
Ένα ποτάμι ξεκινάει από δω,
ένα ποτάμι θα σαρώσει το γιαλό,
είναι η γυναίκα που ξυπνά,
δεν μπορείς να τη σταματήσεις,
δεν μπορεί, κανείς δεν μπορεί.
Τις προδοσίες που μας κάνουν σιωπηλές,
όλες τις πίκρες κι όλες μας τις ενοχές,
Μία γυναίκα, ναι εγώ,
δεν μπορώ άλλο ν’αγνοήσω,
δεν μπορώ πια, δεν μπορώ.
Ένα ποτάμι που κυλάει βιαστικό,
ένα ποτάμι που δεν έχει γυρισμό,
είναι η γυναίκα το νερό
και δε γίνεται να ησυχάσει,
δεν μπορεί πια, δεν μπορεί.
Όσα κατάπιε μια ζωή χωρίς μιλιά,
όσα την πνίγουν μια ζωή στα σκοτεινά,
τώρα η γυναίκα σου η μικρή
δεν μπορεί άλλο να τ’ αντέξει,
δεν μπορεί να τ’ ανεχθεί.
|
Έna potámi ksekinái apó do,
éna potámi tha sarósi to gialó,
ine i gineka pu ksipná,
den boris na ti stamatísis,
den bori, kanis den bori.
Tis prodosíes pu mas kánun siopilés,
óles tis píkres ki óles mas tis enochés,
Mía gineka, ne egó,
den boró állo n’agnoíso,
den boró pia, den boró.
Έna potámi pu kilái viastikó,
éna potámi pu den échi girismó,
ine i gineka to neró
ke de ginete na isichási,
den bori pia, den bori.
Όsa katápie mia zoí chorís miliá,
ósa tin pnígun mia zoí sta skotiná,
tóra i gineka su i mikrí
den bori állo na t’ antéksi,
den bori na t’ anechthi.
|
