|
Που σαι άστρο τ’ ουρανού μου
κι αναντράνισμα του νου μου
τσι παλιές πληγές ματώνω
με το νου να σ’ ανταμώνω.
Ποια νεράιδα σ’ έχει κλέψει
φως μου και σε βύζαξε
και της απονιάς που μπαίνει
στα κρυφά σε δίδαξε.
Όψη μου παραμυθένια
και βρυσούλα σμαραγδένια
ψάχνω για τα δυο σου μάθια
στων ονείρων τα παλάτια.
Μες τσ’ ανέμους σ’ ανταμώνω
πάλι σε τρελό χορό
μα με πνίγει το σκοτίδι
και το φως σου δε θωρώ.
Σ’ ένα μαύρο καλαμιώνα
που νερό χει το χειμώνα
οι αχτίνες δεν περνούνε
και πουλιά δεν κελαηδούνε.
Έρμο μ’ άφησες να τρέμω
μες στη φοβερή σιωπή
μα παράπονο η καρδιά μου
δεν ετόλμησε να πει.
Μοίρα μου και στεναγμέ μου
άβουλε συλλογισμέ μου
γίνε φως για να σε νιώσω
πρίχου πέσω και ματώσω.
Έλα ήλιε τ’ ουρανού μου
χάρισέ μου την αυγή
κι άσε στη φωτιά τση δύσης
τη δική σου τη φυγή.
|
Pu se ástro t’ uranu mu
ki anantránisma tu nu mu
tsi paliés pligés matóno
me to nu na s’ antamóno.
Pia neráida s’ échi klépsi
fos mu ke se vízakse
ke tis aponiás pu beni
sta krifá se dídakse.
Όpsi mu paramithénia
ke vrisula smaragdénia
psáchno gia ta dio su máthia
ston oniron ta palátia.
Mes ts’ anémus s’ antamóno
páli se treló choró
ma me pnígi to skotídi
ke to fos su de thoró.
S’ éna mavro kalamióna
pu neró chi to chimóna
i achtínes den pernune
ke puliá den kelaidune.
Έrmo m’ áfises na trémo
mes sti foverí siopí
ma parápono i kardiá mu
den etólmise na pi.
Mira mu ke stenagmé mu
ávule sillogismé mu
gine fos gia na se nióso
príchu péso ke matóso.
Έla ílie t’ uranu mu
chárisé mu tin avgí
ki áse sti fotiá tsi dísis
ti dikí su ti figí.
|
