Αυτή η νύχτα που πέρασε | Aftí i níchta pu pérase

Και χθες το βράδυ έμεινα στην κάμαρα μονάχος
έκατσα συλλογίστηκα, έκλαψα και χτυπήθηκα
όπως χτυπιέται αλύπητα της θάλασσας ο βράχος.

Αυτή η νύχτα που πέρασε,
πολλούς καημούς με κέρασε.

Μου ήρθανε στη σκέψη μου όλα τα περασμένα
κι όπως μιλούσα μόνος μου, δυνάμωνε ο πόνος μου
και στην ψυχή μου ήτανε όλα σκοτεινιασμένα.

Αυτή η νύχτα που πέρασε
πολλούς καημούς με κέρασε.

Το πληγωμένο στήθος μου σαΐτες το χτυπούνε
κι όπως μονάχος μου γυρνώ, αναστενάζω και πονώ
και λέω τα φαρμάκια μου άλλοι να μην τα πιούνε.

Αυτή η νύχτα που πέρασε
πολλούς καημούς με κέρασε.

Ke chthes to vrádi émina stin kámara monáchos
ékatsa sillogistika, éklapsa ke chtipíthika
ópos chtipiéte alípita tis thálassas o vráchos.

Aftí i níchta pu pérase,
pollus kaimus me kérase.

Mu írthane sti sképsi mu óla ta perasména
ki ópos milusa mónos mu, dinámone o pónos mu
ke stin psichí mu ítane óla skotiniasména.

Aftí i níchta pu pérase
pollus kaimus me kérase.

To pligoméno stíthos mu saΐtes to chtipune
ki ópos monáchos mu girnó, anastenázo ke ponó
ke léo ta farmákia mu álli na min ta piune.

Aftí i níchta pu pérase
pollus kaimus me kérase.