|
Είναι βαριά η μοναξιά
είναι πικρά τα βράχια
παράπονο η θάλασσα
και μου ‘πνιξε τα μάτια
Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω
Πάρε με θάλασσα πικρή
πάρε με στα φτερά σου
πάρε με στο γαλάζιο σου
στη δροσερή καρδιά σου
Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω
Πάρε με να μην ξαναδώ
τα βράχια και το χάρο
κάνε το κύμα όνειρο
και τη σιωπή σου φάρο
Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω
Γίνε αστέρι κι ουρανός
γίνε καινούργιος δρόμος
να μην βαδίζω μοναχός
να μην πηγαίνω μόνος
Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω
|
Ine variá i monaksiá
ine pikrá ta vráchia
parápono i thálassa
ke mu ‘pnikse ta mátia
Orácho vrácho ton kaimó mu
ton metráo ke ponó
ki ine to paráponó mu
póte mána tha se do
Páre me thálassa pikrí
páre me sta fterá su
páre me sto galázio su
sti droserí kardiá su
Orácho vrácho ton kaimó mu
ton metráo ke ponó
ki ine to paráponó mu
póte mána tha se do
Páre me na min ksanadó
ta vráchia ke to cháro
káne to kíma óniro
ke ti siopí su fáro
Orácho vrácho ton kaimó mu
ton metráo ke ponó
ki ine to paráponó mu
póte mána tha se do
Gine astéri ki uranós
gine kenurgios drómos
na min vadízo monachós
na min pigeno mónos
Orácho vrácho ton kaimó mu
ton metráo ke ponó
ki ine to paráponó mu
póte mána tha se do
|
