Και να εγώ εδώ, να τραγουδώ, ν’ απολογούμαι
Με φώτα χαμηλά, σε σας μπροστά, για να τα πούμε
Για λάθη μου παλιά, που ακόμα τώρα τα πληρώνω
Μα έτσι είμαι εγώ, δε μετανιώνω
Μπορεί κάποια βροχή, μέσα στα μάτια μου κρυφά κρυφά να κλαίει
Γλυκιά σαν τη ζωή που ακόμα ζει και αναπνέει
Και αν έχω ενοχές, αντέχω ακόμα και στο πόνο
Γιατί έτσι είμαι εγώ, δε μετανιώνω
Ήταν στιγμές, πολλές φορές που μέσα μου άκουγα φωνές
Σειρήνες σε χρυσές ακτές, που ακόμα τώρα ανταμώνω
Και ας με προδώσανε κι αυτές, δε μετανιώνω
Μετά από καιρό και τόσα χρόνια επιτυχίας
Τι κέρδισα θαρρείς, μια μοναξιά πολυτελείας
Αγάπησα πολύ, και μ’ αγαπήσανε και μένα
Μα νιώθω φυλακή, χωρίς εσένα
Ήταν στιγμές, πολλές φορές που μέσα μου άκουγα φωνές
Σειρήνες σε χρυσές ακτές, που ακόμα τώρα ανταμώνω
Και ας με προδώσανε κι αυτές, δε μετανιώνω
|
Ke na egó edó, na tragudó, n’ apologume
Me fóta chamilá, se sas brostá, gia na ta pume
Gia láthi mu paliá, pu akóma tóra ta pliróno
Ma étsi ime egó, de metanióno
Bori kápia vrochí, mésa sta mátia mu krifá krifá na klei
Glikiá san ti zoí pu akóma zi ke anapnéi
Ke an écho enochés, antécho akóma ke sto póno
Giatí étsi ime egó, de metanióno
Ήtan stigmés, pollés forés pu mésa mu ákuga fonés
Sirínes se chrisés aktés, pu akóma tóra antamóno
Ke as me prodósane ki aftés, de metanióno
Metá apó keró ke tósa chrónia epitichías
Ti kérdisa tharris, mia monaksiá politelias
Agápisa polí, ke m’ agapísane ke ména
Ma niótho filakí, chorís eséna
Ήtan stigmés, pollés forés pu mésa mu ákuga fonés
Sirínes se chrisés aktés, pu akóma tóra antamóno
Ke as me prodósane ki aftés, de metanióno
|