|
Δεν με χωράει το σπίτι
Εφτά του μήνα και Τρίτη
Και τόσες μέρες χωριστά
Χαράζει και σκοτεινιάζω
Σε αναμνήσεις λιμνάζω
Που σ’ αγαπώ αληθινά
Για χάρη σου
Εγώ χρεώθηκα σαν βάρη μου τα βάρη σου
Ταξίδια χάραξα στο άδειο μαξιλάρι σου
Στο απροχώρητο μαζί μου για να πας
Για χάρη σου
Τα όνειρά μου είχα κρύψει στο συρτάρι σου
Από το χέρι μου ανάβανε οι φάροι σου
Για να με βρίσκεις όταν θα μ’ αναζητάς
Κι εσύ για χάρη μου καμιά συγνώμη
Δεν σε γύρισαν οι δρόμοι που άνοιγα για να τους περπατάς
Κάτι δεν σ’ αλλάζει γνώμη κι όσο δεν με ξεπερνάς
Για χάρη μου απ’ το σπίτι δεν περνάς
Αν θα σε βρουν οι αναμνήσεις
Και το σταθμό να γυρίσεις
Θα παίζει η ίδια μουσική
Κανείς ποτέ δεν το σκάει
Απ’ ό,τι εντός του κυλάει
Κι αυτή η σιωπή σου σ’ αδικεί
|
Den me chorái to spíti
Eftá tu mína ke Tríti
Ke tóses méres choristá
Charázi ke skotiniázo
Se anamnísis limnázo
Pu s’ agapó alithiná
Gia chári su
Egó chreóthika san vári mu ta vári su
Taksídia cháraksa sto ádio maksilári su
Sto aprochórito mazí mu gia na pas
Gia chári su
Ta ónirá mu icha krípsi sto sirtári su
Apó to chéri mu anávane i fári su
Gia na me vrískis ótan tha m’ anazitás
Ki esí gia chári mu kamiá signómi
Den se girisan i drómi pu ániga gia na tus perpatás
Káti den s’ allázi gnómi ki óso den me ksepernás
Gia chári mu ap’ to spíti den pernás
An tha se vrun i anamnísis
Ke to stathmó na girísis
Tha pezi i ídia musikí
Kanis poté den to skái
Ap’ ó,ti entós tu kilái
Ki aftí i siopí su s’ adiki
|
