Παιδιά που τρέχουν και καπνοί
και πυροβολισμοί κι οσμή από λιβάνι
τ’ αφέντη που την κυβερνάει
χορεύει κι ύστερα ζητάει
την κεφαλή τ’ Άη Γιάννη.
Όλα κρυφά και μυστικά
τα πάθη σου π’ ανάβουν κι αργοκαίγεσαι
Ιερουσαλήμ, στον Γολγοθά
με τους λαούς σου σταυρωμένους
Ανασταίνεσαι.
Στο σούρουπο που λειώνει τη φωνή του μουεζίνη
Στο τείχος που βουλιάζει ο θρήνος του ραββί
στ’ αεράκι που μύρωσε το σήμαντρο
Ναΐτες π’ ακονίζουν τα μαχαίρια τους
Εκεί σε γνώρισα.
Κι οι τοίχοι της είναι φτενοί
κι’ ακούγετ’ όποιος μπει
και φαίνεται όποιος βγαίνει
και τρέμουν όλα σαν πονάει
ματώνει, σέρνεται, βογγάει
γεννάει την Οικουμένη.
|
Pediá pu tréchun ke kapni
ke pirovolismi ki osmí apó liváni
t’ afénti pu tin kivernái
chorevi ki ístera zitái
tin kefalí t’ Άi Giánni.
Όla krifá ke mistiká
ta páthi su p’ anávun ki argokegese
Ierusalím, ston Golgothá
me tus laus su stavroménus
Anastenese.
Sto surupo pu lióni ti foní tu muezíni
Sto tichos pu vuliázi o thrínos tu ravví
st’ aeráki pu mírose to símantro
Naΐtes p’ akonízun ta macheria tus
Eki se gnórisa.
Ki i tichi tis ine fteni
ki’ akuget’ ópios bi
ke fenete ópios vgeni
ke trémun óla san ponái
matóni, sérnete, vongái
gennái tin Ikuméni.
|