Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ’ αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το ‘πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια…
|
Kontá sta kímata
tha chtíso to paláti mu
Tha válo pórtes
m’ alisídes ke pagónia
Ke mes sti thálassa
tha ríkso to kreváti mu
giatí ki i érotes
mu fágane ta chrónia
Na kimithó sto pátoma
na kliso ke ta mátia
giatí ipárchun ki átoma
pu ginonte kommátia
Ksipnó mesánichta
ki anigo to paráthiro
ki aftó pu káno
pios su to ‘pe adinamía
Pu logariázo
to midén mu me to ápiro
ke vrísko anápiro
ton kósmo sta simia
Na kimithó sto pátoma
na kliso ke ta mátia
giatí ipárchun ki átoma
pu ginonte kommátia…
|