Θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό λιθάρι
να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα
του κόσμου που βροντοχτυπούν οι χοντρές φλέβες του ήλιου,
ν’ απλώσω εκεί την πίκρα μου, να λιώσει όπως το χιόνι.
Μην πιάνεσαι απ’ τους ώμους μου και στριφογυρίζεις
άνεμε!
φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αυγερινέ μου!
Φέξε το ποροφάραγκο! Βοήθα ν’ ανηφορήσω!
Φέρνω ζαλιά στις πλάτες μου τα χέρια των νεκρών!
Στη μια μεριά έχω τα όνειρα, στην άλλη τις ελπίδες!
Κι ανάμεσα στις δυο ζαλιές το ματωμένο στέφανο!
Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ, μη με ξετάζεις ήλιε μου!
Ρίχτε στο δρόμο συννεφιά να μη γυρίσω πίσω!
Κοιτάχτηκα μες στο νερό, έκατσα και λογάριασα,
ζύγιασα το καλό και το κακό του κόσμου. Κι αποφάσισα,
να γίνω το μικρότερο αδερφάκι των πουλιών!
|
Tha fígo se psiló vunó, se rizimió lithári
na stíso to kreváti mu kontá sti neromána
tu kósmu pu vrontochtipun i chontrés fléves tu íliu,
n’ aplóso eki tin píkra mu, na liósi ópos to chióni.
Min piánese ap’ tus ómus mu ke strifogirízis
áneme!
fengaráki mu!
Kalé mu!
Avgeriné mu!
Fékse to porofáragko! Ooítha n’ aniforíso!
Férno zaliá stis plátes mu ta chéria ton nekrón!
Sti mia meriá écho ta ónira, stin álli tis elpídes!
Ki anámesa stis dio zaliés to matoméno stéfano!
Mi me rotás kalé mu aité, mi me ksetázis ílie mu!
Ríchte sto drómo sinnefiá na mi giríso píso!
Kitáchtika mes sto neró, ékatsa ke logáriasa,
zígiasa to kaló ke to kakó tu kósmu. Ki apofásisa,
na gino to mikrótero aderfáki ton pulión!
|