Τώρα
κοιτάζω τον ήλιο
είναι ένας άνθρωπος δίχως φίλο
κι όμως φωτίζει την πιο όμορφη μέρα
κι όλα αυτά τα αισθήματα που νιώθω για σένα
στη ζωή
Τώρα
τα μάτια μου καίνε
και από τα χρώματα που μου έδειξες κλαίνε
Είν’ η αγάπη ένα λουλούδι που ανθίζει
κι είσαι εσύ τα πέταλα
που κάνουν τη γη να γυρίζει
Τα μάτια σου είναι ήλιος και φωτιά
το ξέρω μ’ αγαπούν αληθινά
Ήρθες στη ζωή μου σαν το φως
και από τη λάμψη
νιώθω δυνατός
Άσε τα χείλη σου ακόμα
ένα φιλί που κρατάει αιώνια
με την ανάσα σου η νύχτα τελειώνει
και σαν χορτάρι
η μέρα απλώνει παντού
|
Tóra
kitázo ton ílio
ine énas ánthropos díchos fílo
ki ómos fotízi tin pio ómorfi méra
ki óla aftá ta esthímata pu niótho gia séna
sti zoí
Tóra
ta mátia mu kene
ke apó ta chrómata pu mu édikses klene
In’ i agápi éna luludi pu anthízi
ki ise esí ta pétala
pu kánun ti gi na girízi
Ta mátia su ine ílios ke fotiá
to kséro m’ agapun alithiná
Ήrthes sti zoí mu san to fos
ke apó ti lámpsi
niótho dinatós
Άse ta chili su akóma
éna filí pu kratái eónia
me tin anása su i níchta telióni
ke san chortári
i méra aplóni pantu
|