|
Αγκαλιά να με πάρεις θάλασσά μου εσύ
τη μπορώ την αρμύρα και ας είμαι πληγή.
Γίνε δρόμος και μοίρα θάλασσά μου και πες
τι σημαίνουν οι λέξεις αλλά κι οι σιωπές.
Αν με ζητήσει κανείς
δεν υπάρχω εγώ γίναμε ένα να πεις.
Μέσα σου χάθηκα πια
απ’ το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθιά.
Αν με ζητήσει κανείς
θάλασσα σώσε με κάτι να βρεις να τους πεις.
Μέσα στα κύματά σου να με κρύβεις εδώ
από ψέμα κι ανθρώπους πλημμυρίζω καημό.
Αν με ζητήσει κανείς
δεν υπάρχω εγώ γίναμε ένα να πεις.
Μέσα σου χάθηκα πια
απ’ το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθιά.
Αν με ζητήσει κανείς
θάλασσα σώσε με κάτι να βρεις να τους πεις.
|
Agkaliá na me páris thálassá mu esí
ti boró tin armíra ke as ime pligí.
Gine drómos ke mira thálassá mu ke pes
ti simenun i léksis allá ki i siopés.
An me zitísi kanis
den ipárcho egó giname éna na pis.
Mésa su cháthika pia
ap’ to lígo pu zo as pnigó sta vathiá.
An me zitísi kanis
thálassa sóse me káti na vris na tus pis.
Mésa sta kímatá su na me krívis edó
apó pséma ki anthrópus plimmirízo kaimó.
An me zitísi kanis
den ipárcho egó giname éna na pis.
Mésa su cháthika pia
ap’ to lígo pu zo as pnigó sta vathiá.
An me zitísi kanis
thálassa sóse me káti na vris na tus pis.
|
