Το τελευταίο δειλινό,
το τελευταίο μου απόγευμα μ’ εσένα,
είναι παράξενο, θολό, είναι σαν ψέμμα,
τί να μου κάνει ό,τι κι αν πιώ,
τί να μου κάνει ένα φιλί κι ένα τσιγάρο,
εγώ εσένα αγκαλιά θέλω να πάρω.
Αυτό το καλοκαίρι θα χαθεί μες στη βροχή
και τ’ όνειρο που είδες δε θα βγει, εμείς μαζί. ( χ2 )
Το τελευταίο δειλινό,
το τελευταίο μου απόγευμα μαζί σου,
θέλω η θάλασσα να πάρει τη μορφή σου,
έφυγες τόσο ξαφνικά
κι εγώ θυμήθηκα το πρώτο μας το βράδυ,
κι ήρθανε δάκρυα ξανά μες στο σκοτάδι.
Αυτό το καλοκαίρι θα χαθεί μες στη βροχή
και τ’ όνειρο που είδες δε θα βγει, εμείς μαζί. ( χ2 )
|
To telefteo dilinó,
to telefteo mu apógevma m’ eséna,
ine parákseno, tholó, ine san psémma,
tí na mu káni ó,ti ki an pió,
tí na mu káni éna filí ki éna tsigáro,
egó eséna agkaliá thélo na páro.
Aftó to kalokeri tha chathi mes sti vrochí
ke t’ óniro pu ides de tha vgi, emis mazí. ( ch2 )
To telefteo dilinó,
to telefteo mu apógevma mazí su,
thélo i thálassa na pári ti morfí su,
éfiges tóso ksafniká
ki egó thimíthika to próto mas to vrádi,
ki írthane dákria ksaná mes sto skotádi.
Aftó to kalokeri tha chathi mes sti vrochí
ke t’ óniro pu ides de tha vgi, emis mazí. ( ch2 )
|