Χάνεται | Chánete

Χάνεται, ο καιρός που ζούμε χώρια
Χάνεται, η καρδιά πια δεν αισθάνεται
Κι οι ευχές να πέσουν άστα περιμένουν

Χάνεται, το μυαλό από ένα θαύμα πιάνεται
μα η ζωή ποτέ ξανά δε φτιάχνεται
κι είναι οι σιωπές που απομένουν

Όσα χείλη κι αν γευτείς κορμιά να αγκαλιαστείς
θα ψάχνεις πάντα εμένα
κι αν κρυφτείς σε αγκαλιές κι αγάπες δανικές
θα βλέπεις μάτια ξένα

Καίγονται, σαν χαρτί οι αναμνήσεις
Καίγονται, και ποτέ ξανά δεν λέγονται
μα δε σβήνουνε και πάντα σιγοκαίνε

Καίγονται, μα συχνά απ’ τις στάχτες ανασταίνονται
τα παλιά σημάδια φαίνονται
και η ψυχή, καρδιά και μάτια όλο κλαίνε

Chánete, o kerós pu zume chória
Chánete, i kardiá pia den esthánete
Ki i efchés na pésun ásta periménun

Chánete, to mialó apó éna thafma piánete
ma i zoí poté ksaná de ftiáchnete
ki ine i siopés pu apoménun

Όsa chili ki an geftis kormiá na agkaliastis
tha psáchnis pánta eména
ki an kriftis se agkaliés ki agápes danikés
tha vlépis mátia kséna

Kegonte, san chartí i anamnísis
Kegonte, ke poté ksaná den légonte
ma de svínune ke pánta sigokene

Kegonte, ma sichná ap’ tis stáchtes anastenonte
ta paliá simádia fenonte
ke i psichí, kardiá ke mátia ólo klene