|
Όταν κάτι τελειώνει,
λιώνει ο πόνος το χιόνι,
γιατί είναι ζεστός,
σαν τον ήλιο ζεστός.
Και μετά ξημερώνει,
είμαι ακόμη πιο μόνη,
και συ δυνατός,
όλο πιο δυνατός.
Όμως ξέρω μια μέρα,
ίσως χρόνια μετά,
θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,
χωρίς εσένα,
χωρίς εσένα.
Τα φτερά μου θα απλώσω
και θα φτάσω ψηλά,
να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα,
χωρίς εσένα,
χωρίς εσένα.
Όταν μένει σημάδι,
από ψεύτικο χάδι,
ξενυχτά μια πληγή,
πάλι ως την αυγή.
Μοναξιά το λιμάνι,
σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,
ήλιος δε λέει να βγει
μες στη νύχτα μου αυτή.
Όμως ξέρω μια μέρα,
ίσως χρόνια μετά,
θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Τα φτερά μου θα απλώσω
και θα φτάσω ψηλά,
να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Μοναξιά το λιμάνι,
σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,
ήλιος δε λέει να βγει
μες στη νύχτα μου αυτή.
|
Όtan káti telióni,
lióni o pónos to chióni,
giatí ine zestós,
san ton ílio zestós.
Ke metá ksimeróni,
ime akómi pio móni,
ke si dinatós,
ólo pio dinatós.
Όmos kséro mia méra,
ísos chrónia metá,
tha metríso ksaná ta spasména,
chorís eséna,
chorís eséna.
Ta fterá mu tha aplóso
ke tha ftáso psilá,
na kitázo ta ksethoriasména,
chorís eséna,
chorís eséna.
Όtan méni simádi,
apó pseftiko chádi,
ksenichtá mia pligí,
páli os tin avgí.
Monaksiá to limáni,
s’ agapó ma de ftáni,
ílios de léi na vgi
mes sti níchta mu aftí.
Όmos kséro mia méra,
ísos chrónia metá,
tha metríso ksaná ta spasména,
chorís eséna, chorís eséna.
Ta fterá mu tha aplóso
ke tha ftáso psilá,
na kitázo ta ksethoriasména
chorís eséna, chorís eséna.
Monaksiá to limáni,
s’ agapó ma de ftáni,
ílios de léi na vgi
mes sti níchta mu aftí.
|
