|
Αν μ’ αγαπούσες,
για μένα αν πονούσες
τα κοφτερά σου λόγια
δε θα με κερνούσες.
Φτάνει ο πόνος μου
φτάνουν τα δάκρυα
για την αγάπη σου
που έτρεξαν ποτάμι.
Πόσο σ’ αγάπησα
πόσο σε πόνεσα
μα όλα αυτά
πια πήγανε χαράμι.
Αν είσαι άνθρωπος κι εσύ
κι έχεις καρδιά ευγενική
μη βασανίζεις μια ψυχή
που τόσο σ’ αγαπάει.
Είναι συντρίμμια
για σένα η καρδιά μου
κι έχουν στερέψει
τώρα πια τα δάκρυά μου.
Για την αγάπη σου
και τι δεν έκανα
μα εσύ τα νόμιζες
αυτά για παραμύθια.
Ποτέ δεν άκουσα
από τα χείλη σου
μια λέξη όμορφη
μα ούτε την αλήθεια.
Αν είσαι άνθρωπος κι εσύ
κι έχεις καρδιά ευγενική
μη βασανίζεις μια ψυχή
που τόσο σ’ αγαπάει.
|
An m’ agapuses,
gia ména an ponuses
ta kofterá su lógia
de tha me kernuses.
Ftáni o pónos mu
ftánun ta dákria
gia tin agápi su
pu étreksan potámi.
Póso s’ agápisa
póso se pónesa
ma óla aftá
pia pígane charámi.
An ise ánthropos ki esí
ki échis kardiá evgenikí
mi vasanízis mia psichí
pu tóso s’ agapái.
Ine sintrímmia
gia séna i kardiá mu
ki échun sterépsi
tóra pia ta dákriá mu.
Gia tin agápi su
ke ti den ékana
ma esí ta nómizes
aftá gia paramíthia.
Poté den ákusa
apó ta chili su
mia léksi ómorfi
ma ute tin alíthia.
An ise ánthropos ki esí
ki échis kardiá evgenikí
mi vasanízis mia psichí
pu tóso s’ agapái.
|
