|
Ο πόνος και η πίκρα μου
να γίνουνε φαρμάκι
και να το πιεις γουλιά – γουλιά,
να σου πικράνω την καρδιά,
όπως την πίκρανες εσύ
και λιώνει απ’ το σαράκι,
και λιώνει απ’ το σαράκι.
Όλα εδώ πληρώνονται,
εδώ, σ’ αυτή την πλάση,
κάποιος, κι εσένα, θα βρεθεί,
σκληρά να σε δικάσει.
Να γίνουν φλόγες και φωτιές
τα μαύρα δάκριά μου
και να καείς σαν το κερί,
έτσι όπως μ’ έκαψες κι εσύ,
σαν έφυγες και μ’ άφησες
στη μαύρη ερημιά μου,
στη μαύρη ερημιά μου.
Όλα εδώ πληρώνονται,
εδώ, σ’ αυτή την πλάση,
κάποιος, κι εσένα, θα βρεθεί,
σκληρά να σε δικάσει.
Να γίνει, θέλω, κεραυνός,
και το βαρύ μου άχτι
και κάποια νύχτα σκοτεινή,
όπου κι αν είσαι, να σε βρει
και όπως κάηκα εγώ,
κι εσύ να γίνεις στάχτη,
κι εσύ να γίνεις στάχτη.
|
O pónos ke i píkra mu
na ginune farmáki
ke na to piis guliá – guliá,
na su pikráno tin kardiá,
ópos tin píkranes esí
ke lióni ap’ to saráki,
ke lióni ap’ to saráki.
Όla edó plirónonte,
edó, s’ aftí tin plási,
kápios, ki eséna, tha vrethi,
sklirá na se dikási.
Na ginun flóges ke fotiés
ta mavra dákriá mu
ke na kais san to kerí,
étsi ópos m’ ékapses ki esí,
san éfiges ke m’ áfises
sti mavri erimiá mu,
sti mavri erimiá mu.
Όla edó plirónonte,
edó, s’ aftí tin plási,
kápios, ki eséna, tha vrethi,
sklirá na se dikási.
Na gini, thélo, keravnós,
ke to varí mu áchti
ke kápia níchta skotiní,
ópu ki an ise, na se vri
ke ópos káika egó,
ki esí na ginis stáchti,
ki esí na ginis stáchti.
|
