Νανούρισμα | Nanurisma

Στον ουρανό κάθε αστέρι,
φωτίζει κάτω μια ψυχή,
για σένα μ’ έχουν φέρει
εδώ στη γη.

Μα εσύ όσο πας ξεμακραίνεις,
στο λυπημένο μου ουρανό,
μ’ αφήνεις, με άλλους βγαίνεις,
συμφωνώ.

Ξέρω, λες καρδιά κι όλα τέλειωσαν,
ξέρω, μια φωτιά βρήκαν κι έλιωσαν,
ξέρω, τα φιλιά πως σβήνουν,
κι όσοι πίνουν, με ένιωσαν.

Καμιά φορά με ρωτάνε
οι φίλοι ακόμα αν σ’ αγαπώ…
Χριστέ μου, τι ρωτάνε…
τι να πω;

Ston uranó káthe astéri,
fotízi káto mia psichí,
gia séna m’ échun féri
edó sti gi.

Ma esí óso pas ksemakrenis,
sto lipiméno mu uranó,
m’ afínis, me állus vgenis,
simfonó.

Kséro, les kardiá ki óla téliosan,
kséro, mia fotiá vríkan ki éliosan,
kséro, ta filiá pos svínun,
ki ósi pínun, me éniosan.

Kamiá forá me rotáne
i fíli akóma an s’ agapó…
Christé mu, ti rotáne…
ti na po;